World of Warcraft: ლეგიონს საშინელი წონა აქვს. გარკვეულწილად, ბოდიშს გიხდით წინა WoW გაფართოების დროს, Waren of Draenor, დაშვებული შეცდომების გამო. ამ შეცდომებმა ბევრს დააფიქრა, რომ World of Warcraft- ის დღეები დათვლილი იყო, ახლა კი ლეგიონს ევალება არა მხოლოდ ანაზღაურება დაკარგული დრო, არამედ დაამტკიცოს, რომ World of Warcraft- ს ჯერ კიდევ აქვს დარჩენილი დრო. მიუხედავად ყველაფრისა, ლეგიონი ყველაზე თავდაჯერებული გაფართოებაა, რაც Blizzard– მა განახორციელა.

Burning Legion– ის შეჭრა აზეროტში შეიძლება იყოს ერთ – ერთი ყველაზე მძიმე კონფლიქტი, რომელიც გამოიკვლია World of Warcraft– ში, შთაბეჭდილება, რომელიც შთაგონებული იქნა Broken Shore ინტროდან, რომელიც თამაშს გადაჰყავს Thrones Game– დან რამდენიმე გვერდით, რადგან მან მნიშვნელოვანი პერსონაჟები მოულოდნელად მოკლა. მაგრამ ეს ნდობა, რომელსაც მე ვხედავ ლეგიონში, არ არის მხოლოდ ამბის მთლიანი განხილვის შედეგი - ეს იმის გაგებაა, რომ Blizzard– ს უკვე მეექვსეჯერ უშვებს გაფართოებას. როგორც წარმომიდგენია, უფალი ილიდანი იტყოდა, ისინი მზად არიან.

კლასში დარჩენა

მიუხედავად იმისა, რომ შეკვეთების დარბაზების ფუნქციონირება შესანიშნავია ზოგიერთი უფრო გრძელვადიანი მიზნის დასახვისთვის, ჩემი საყვარელი ასპექტი წარმოადგენს ისეთს, რაც World of Warcraft წლების განმავლობაში აკლია: კლასის იდენტურობა. თითოეული შეკვეთის დარბაზი თითოეული კლასისთვისაა დამახასიათებელი და ისინი ყველაფერთან ერთად ასოცირდება მითოსები და პიროვნება. Dreamgrove, სადაც დრუიდის მოთამაშეები სახლს ეძახიან, არის მომხიბვლელი მდელო, რომელიც თავს მძიმედ გრძნობს უძველესი მისტიკა. შედარებისთვის, The Fel Hammer, დემონური კოსმოსური ხომალდი, სადაც დემონების მონადირეები უკუაგდებენ მკვლელობის დღის შემდეგ, იწვის ბოროტი მწვანე ენერგიით, მის კედლებზე მიჯაჭვული დემონი პატიმრების ღრჭიალით.

თითოეულ კლასთან ასოცირდება სტუმარი, რომელიც კიდევ უფრო უწყობს ხელს ამ განახლებული იდენტურობის განცდას. მე მიყვარს ჩემი დრუიდის სიღრმეში ჩაღრმავება და ბევრი სტუმარი მოითხოვს ჩემი კლასისთვის დამახასიათებელი შესაძლებლობების გამოყენებას, თუნდაც ისეთი, რომელსაც არასდროს გამოვიყენებდი სხვა კონტექსტში. მე არასოდეს გამოვიყენებდი სხვა კონტექსტში. მშვენიერი გრძნობაა ძველი მოლოდინის მტვრის მოსაშორებლად, ჭკვიანური გამოყენებისთვის, მაგრამ, რაც მთავარია, არის ეგოისტური კმაყოფილება იმის ცოდნით, რომ მე ვაკეთებ იმას, რასაც ყველა კლასი ვერ ახერხებს.

Warcraft- ის გაუმჯობესებული კლასის იდენტურობის სანახავად უკეთესი გზა არ არის, ვიდრე დემონის ახალი მონადირეების დატრიალება. ისინი, ეჭვგარეშეა, ყველაზე კარგად გაცნობიერებული კლასია, რომელიც Blizzard– მა შექმნა. მე არ მსიამოვნებს მათი მშრალი ემო ბუნება, მაგრამ ამის უგულებელყოფა ადვილია, რადგან ჩემი დემონი მონადირე გადაიქცევა ველურ მონდომებად და გაანადგურებს მურალოების კოლოფს ლაზერული სხივებით, რომლებიც მისი წყეული თვალის ბუშტებიდან გამოდის. მიუხედავად იმისა, რომ მე ისინი საკმაოდ ალერსიანად არ მიმაჩნია იმისთვის, რომ ჩემი დრუიდიდან გადავიდნენ, დემონი მონადირეები ყველაზე მაღალი დონის ცუდები არიან.

რაც დემონების მონადირეებს სიამოვნებას ანიჭებს, განსაკუთრებით მათი ზიანის მოსაგვარებლად სპეციალიზაცია, არის ის, თუ რამდენად მოქნილები არიან ისინი საბრძოლო მოქმედებებში და მათ გარეთ. მიუხედავად იმისა, რომ ურჩხულთა პაკეტს გავურბივარ, თავდასხმისგან უკან ვბრუნდები, ან უბრალოდ ღამურას მსგავსი ფრთებით ვსარგებლობ ჰაერში გასასრიალებლად, მე ყოველთვის ყველაზე მაგრად მიყვარს აზეროტის გავლა, მას შემდეგ რაც არტასმა ფროსტმურნი დაიპყრო.